Lipas ng Gutom.

Finally! After 48 long years na kakaintay ng fans ko (meron ba talga?) nakapagsulat na ulit ko! YEY!

Anu hand aka na bas a patikim ko ngayon? Oh, tara lets game!

----------

Mga dalawang buwan na rin ang nakalipas mula nung huling beses akong magsulat ng article. Ewan ko, masyado kasi akong habol ng habol sa oras, lagi akong nagmamadali. Kapag naman may oras ako tinatamad akong gumawa.

Out of the blue lang kung bakit ko naisipan ulit magsulat. Ngayon pang ala-una ng madaling araw at kasagsagan pa ng Midterm Exams. Ang una kong ideya ang isulat ang buhay ko ngayon kolehiyo na ako.

1.7 kilometers na byahe sa Tricycle, 3.9 kilometers na sakay sa jeep at walong istasyon ng LRT ang tinatahak ko araw-araw para makapunta ng eskwelahan ko. Alas-kwatro gising na ako at aalis ng alas-singko. 7am kasi ang klase ko, hindi pwedeng ma-late. Yan ang sumalubong sa 74kg/s ko na katawan. Yan ang kolehiyo. Sa totoo lang, hindi ako sanay na ganyan. Dala ko pa nga rin siguro ang pagka-hayskul ko. Noon kasi 7am din ang pasok ko pero dahil isa’t-kalahating dougie lang ang layo ng school ko sa bahay ay 7am na din ako umaalis.

Astig ako nung hayskul dahil na rin siguro Corps Commander ako ng CAT namin noon, nakapagpatalsik ako ng dalawang bading na guro sa eskwelahan namin. Astig ako, yun ang tingin ko sa sarili ko. Hindi na pwede ngayon sa college ang mga katarantaduhan ko nun, wala na rin kasi yung mga kaibigan kong tatlong taon kong kasama sa pamba-balasubas. Iba na ang aura ng taong nasa paligid mo. Kailangan mong makibagay at makisama. Bagong surroundings, alam ko hindi ito ang “natural habitat” ko.

Di na rin ako nakakapagsulat dahil sa pesteng college. Kahit wala akong hinahabol eh di ko magawang hanapan ng freetime ang sarili ko. Andami kong mga ideya sa mga bagong proyektong gagawin ko, andami kong mga hindi tapos na article na nagmistulang mga drafts na lang. Hindi na rin ako makapagsulata ng kanta karamihan sa kanila title lang at dalawang linya ang natapos ko. Para ko laging hinahabol ng oras at pakiramdam ko ay nalilipasan na ako.

Kapag dumadating ako sa bahay diretso na sa kama pagod sa biyahe wala ng kain kain, ang nalalabing oras eh kulang pa para sa mga homeworks na parang project ang haba. “Life is a matter of choice” yan ang laging inu-ulit ng adviser ko sa amin nung fourth year high school ako. Kung anung magiging desisyon ko ngayon eh tatak sa kinabukasan ko. Kaya sa araw-araw mas pinipili kong matulog ng maaga kesa gumawa ng assignments. Bahala na si Wonderman. Yan ang buhay ko ngayon. Ibang-iba kung anu ako noon. Tanggap ko na. Hindi ko lang ma-appreciate.

Kalaban ko ang oras araw-araw, lagi ko ‘tong hinahabol. Lagi naman niya akong iniiwanan. Paminsan niya rin akong pinagbibigyan, pero sinasayang ko lang sa walang kabuluhang bagay. Partida pa, FIRST YEAR COLLEGE LANG AKO. Bakit ako nagcra-cram? Ewan ko. Bakit ako napre-pressure? Ewan ko. Sadya lang sigurong inatake na ako ng katamaran. Hindi ko na nga kayang gawing “witty and funny” yung mga sinu-sulat ko dahil kailangan ko na ‘tong matapos. Madalian lang kumabaga, parang reporter na 30mins before deadline.

Hindi ko na magawa ang mga gusto kong gawin. Imbis na nagsu-sulat ako ng mga articles ko para sa Fans Club ko eh Technical Report sa Inorganic Chemistry ang ginagawa ko.  Pasesnsya na kung seryoso ‘tong pulitizer ko ngayon. Hindi ko na mailabas ang kati ng utak ko. Andami kong gustong isulat mas maganda pa kesa dito pero pag harap ko sa screen ng Laptop ko bigla akong mabla-blanko. Ni hindi ko na nga rin ma-edit yung mga typographical error nito. Pasensya na mga ka-ninja. Hanggang dito na lang muna, pangako sa sususnod na entry ko balik tayo sa “dating ako”. May Exam pa ako bukas. Nalipasan nanaman ako. 

Penulis : Paul Vincent Evangelista ~ Sebuah blog yang menyediakan berbagai macam informasi

Artikel Lipas ng Gutom. ini dipublish oleh Paul Vincent Evangelista pada hari Huwebes, Agosto 2, 2012. Semoga artikel ini dapat bermanfaat.Terimakasih atas kunjungan Anda silahkan tinggalkan komentar.sudah ada 2 komentar: di postingan Lipas ng Gutom.