Kamalasan Level : BULLSHIT

Bago ako magsimula, may mga bagay na muna akong lilinawin. Totoo lahat ng nakasulat dito. Walang joke, kung hindi kayo maniwala eh bahala kayo.

Oh anu game?
---

Ewan ko ngayong araw ata eh tropa kami ng kamalasan. Paano ko nasabi? eto mai-kwento ko.

May 31, 2012.

Wala akong tulog magdamag, tutok lang sa internet. Nagaway kasi kami ni Girlfriend basta mahabang kwento at ayaw niya ako patawarin so ayun. 

Alas nuebe ng umaga (9:00am) habang nanunuod ng Ben 10 sa TV5 ay kinailangan ko ng maligo pupunta kasi akong Letran kukunin yung Psychology uniform ko. Nakahubad na, magbubuhos na lang at pagbukas ng gripo? Wala. Walang tubig. Kinailangan ko pang umakyat sa taas at doon maligo. Ayos pa naman. Di naman kasi ako matagal maligo. Ang pinakamatagal ko atang tinatagal sa CR eh kapag tumatae ako. Kapag naliligo? Ganito kapag commercial ng palabas na pinapanuod mo, asahan mo pagtapos ng commercial tapos na din ako.

Umalis ako ng bahay ng 9:30am para hindi ako maabutan ng lunch break sa school. Pasakay na ako ng tricycle at eto alam mo yung mga trycycle na walang laman? Ganun yung nasakyan ko. Ang kupad magpaandar naghahanap ng pasahero. Hihinto. Aandar. Hihinto. Aandar. Nakakainip. At nung pagdating ko sa may Caltex 10:01 na. Bulshit! 30mins ako sa Trycicle? Badtrip. Pero hinayaan ko na, naaawa nga ako dun sa trycicle driver dahil ako lang yung pasahero niya hanggang Caltex. Nahawaan ng kamalasan ko.

Sumakay ako ng Jeep pa LRT sa Pasay. Sakto walang pasahero sa harap! Ayos to. Sakay ako sa harap. Pagdating sa isang kanto may matabang lalaki na sumakay din sa unahan at pinaurong ako katabi ng driver. Tumingin ako sa likod. Apat lang ang pasahero, bakit kaya hindi dun sumakay tong mokong na to. Pinagitnaan ako ng driver at ng matabang lalaki? Sandwich ang labas ko para akong burger patty. Hindi pa yan ang worse part. Traffic simula TESDA hanggang Pasay at tuwing kumakambyo yung driver eh sinisiko niya tagiliran ko. Hinto. Siko sa tagilirin. Hinto. Siko sa tagiliran. Oo, sumakit na yung liver ko kakasiko nung mokong na driver. Hanggang Pasay nangyari yun Sikuhan to Allnetworks. Gusto kong sipain yung matabang tumabi sa akin. Kung hindi dahil sa kanya hindi sana nagulpi yung atay ko. Leshe.

Habang umaakyat papuntang LRT nakahawak ako sa tagiliran ko. No joke masakit talaga yung Siko ni Sagat. (Sagat ang pinangalan ko dun sa driver tapos yung katabi ko si E. Honda). Pagkatapos ko bumili ng ticket, sa dulo ako pumwesto para mag-abang. Mas konti kasi yung mga tao sa dulo kaya lagi ako ditong pumu-pwesto. Wala naman tao, akala ko makaka-upo ako. Hanggang sa sobrang tagal dumating yung tren, nagkumpulan na yung mga tao, marami na kami. parating na yung tren. Ayan na!! Sabay napasigaw ako ng tangina. Lumagpas sa akin. Sa may medyo gitna na huminto yung tren. Kamalasan nga naman. Hindi ako nakasakay. after 10mins bago dumating ulit yung isa pang tren, nasa dulo ulit ako at ganun ulit yung nangyari. Sa may gitna nanaman siya huminto pero sa pagkakataong ito, determinado na ako sumakay nakipagsikuhan na ako sa mga kumag na papasok. Nakapasok din ako.

Akala ko kapag na sa LRT ka na wala ng problema, meron pa pala. Mala nuclear na putok ng katabi mo. 5'5 lang ang height ko medyo maliit pero yung katabi ko siguro mga 5'11 matangkad at parehas kaming nakatayo at NAKATAAS ANG KILI-KILI NIYA. Singhot ko lahat. Para akong filter ng hangin. Singhot ko lahat. Hindi ako makalipat ng pwesto dahil siksikan. Singhot ko ang superpowers niya ang hanggang bumaba siya sa UN. Kapag baba niya para akong nakalanghap ng sariwang hangin. Hangin na nanggaling sa kalangitan. Bumaba na din ako sa Central Avenue. 

Naglalakad ako simula Park N' Ride hanggang Letran. Sobrang init. Bago ako pumasok ng Intramuros tumambay muna ako saglit kay Manang at nagyosi bago ako pumasok. Pagdating ko sa school eh Lunchbreak daw sabi ko sa guard wala pa namang alas-dose. Pagtingin ko sa relo ko 12:09 na ang hayop. Tumamabay muna ako sa loob ng campus nag-antay dun sa gumagawang uniform. Nagnilay sa mga nangyari kaning umaga at sa lahat ng kamalasan ko. Hanggang pumatak na ang ala-una.

Akala niyo ba, diyan na nagtapos ang kamalasan ko? Hindi pa. Pagpunta ko sa Room 205 wala pa daw yung uniform ko baka daw Lunes pa. TANGINA!!! NAGPASIKO AKO SA DRIVER, SUMINGHOT NG NUCLEAR GAS AT NAGANTAY NG ISANG ORAS PARA SA WAALLAA!?? Yan dapat yung sasabihin ko pero nagpasalamat na lang ako at umalis.

Umuwi na ako Sumakay na ako ng LRT. Akala ko tapos na ang kamalasan ko. Hindi pa pala.

Nakasakay na ako ng Jeep pa FTI hindi na ako sumakay sa unahan ayoko na ulit masiko. Nadala na ako. Hanggang pagdating sa may Evangelista, alam mo kung sino yung sumakay at tumabi sa akin? Si E. Honda. Putakte. Coincidence ba o stalker ko tong hinayupak na matabang to. Oo tulad ng kanina, siniksik niyo hanggang sa kuyukot ko na lang ang nakaupo. Pesteng E. Honda to. 

Laging traffic sa may Villamor, kaya inikot ng driver sa may Bicutan yung Jeep na sa akala niya eh makakaiwas siya sa traffic. Mas mahaba pala. Hindi ko alam anung pumasok sa ulo ng driver o baka nananadya dahil alam niyang katabi ko si E. Honda at kuyukot ko na lang ang nakaupo. after 15 mins nagsimula umulan. after 30 mins tsaka pa lang kami nakarating sa may bonifacio sobrang sakit na ng kuyukot ko. May shit na pumasok sa utak ko na siksikin si E. Honda. Siniksik ko sya ng siniksik hanggang pisngi na lang ng pwet niya ang naka-upo. Pero bumawi siya. Dinaan niya na ako sa laki. sa kakasiksik niya eh talo ako. Sumabit ako kahit sobrang lakas ng ulan.Basa na yung kalahati ng pantalon ko. 

Pagbaba ko ng jeep sandaling tumigil yung ulan at nakasakay ako ng trycicle. Buwelo lang pala yun ng panahon hanggang inilabas niya na ang full force niya. Umulan ng sobrang lakas!!!!! Basa na pantalon ko. As in basa na talaga. Lagi kasi akong sa Backride. Pagbaba ko sa may sa amin baha hanggang tuhod sa may eskinita No Choice na ako. Lumusong na ako sa baha at di ko na din naisip na tanggalin muna yung sapatos ko. Basta lusong ako sa baha basa ang t-shirt, bag, pantalon, buhok at brief. Nakarating din ako sa bahay.

Sabay hinto ng ulan. MADERPAKER.

 

Araneta Dreams.

Okay, first things first. Bakit ko simulat to? To tell you frankly, nakita ko ang post ni Mike Swift na composition na Araneta Dreams at pipiliin kung anung pinaka-magandang composition.

Simulan ko na, wala ng pakesyo-kesyo pa.

---

Unang una, sa simula hindi ko alam kung anu bang composition ang tinutukoy ni Mike Swift. Article ba ? o baka naman kanta. Pero nakita ko yung nakasulat na "One page composition" malamang sulat nga.

Hindi ako magpapaka-humble na sabihin na ginagawa ko 'to para sa sa "Big package" na prize na sinasabi. Pero ginawa ko 'to para mapansin at magpa-pansin.

Oo, rapper ako. Wala pa akong naii-record na kanta pero marami na akong naisulat. Nakasali na din ako sa Fliptop Process of Illumination II ngunit hindi pinalad manalo. Kaya eto na lang ang "ata" ang pagasa ko para mapansin ng tao.

Ano ba sa akin ang "Araneta Dream" ni Mike Swift na mapuno niya ito. Eto pangarap kong makatapak sa entablado na ganong kalaki. Pangarap kong humawak ng mikroponono sa harap ng ganong karaming tao. Pangarap kong ipagmalaki ng magulang ko sa ginagawa ko. Ayan para sa akin ang Araneta Dream ni Mike Swift.

Malaking tiyansa nga ito para sa mga Hiphop luma man o bago para makabangon sa tingin ng lipunan sa kanila. Magsi-simula 'to ng bagong yugto sa kulturang kinalakihan ko. At higit sa lahat, isa 'tong pagtupad sa isang imposibleng pangarap.

Kung sasabihin mo'ng sumisipsip lang ako sa mga pinagsu-sulat ko. Mali ka. Pero malaya kang isipin ang gusto mong isipin."This is my way to get notice" ika nga. Kanya-kanya tayong mga paraan upang mapansin at abutin ang ating pangarap, walang magkatulad. Lahat iba-iba.

In conclusion, ang "Araneta Dreams" para sa akin ay katuparan ng isang pangarap.

At anu ba ang susunod na gagawin nila Mike Swift, J-hon at lahat ng kasamahan nila? Hindi ko din alam. Pero kung anu man yun I am 101% sure that they're making another HISTORY. Isang alamat na tata-tak ng mahabang panahon.

Yan lang ayoko ng pahabain pa 'to. Nasabi ko na lahat ng gusto kong sabihin. Hindi na ako magdadag-dag ng kung anu-ano pang katangahan.

Hindi ko hangad mapanalunan ang "Big Package" na sinasabi nila. Ang gusto ko tumapak sa sahig ng Araneta at saksihan ang isa sa pinakamalaking katuparan ng pangarap. Kung papalarin gusto ko ring Humawak ng mikropono sa araw na iyon at ipakita sa tao kung ano ako at kung paano ko naabot ang pangarap ko sa sarili kong paraan.

- Paul Vincent Evangelista aka Kraze E.


 

Mga sumusunod sa ninjang tulad ko.

Tungkol sa Desperadong Ninja

Aking larawan
Ako si Paul, pwede mo akong tawaging Baboy, Balyena, Hippopotammus pero wag ka lang papahuli sa akin. Mahilig ako magsulat ng mga walang kwentang bagay tulad ng mga nakalagay dito. Wag ka na lang magrekalamo sa mga walang kwentang reklamo. Magulo din ako kausap. Sinusulat ko ang mga bagay na gusto kong sabihin pero ayaw akong ikuwento sayo baka maguluhan ka. Huh?
Pinapagana ng Blogger.